14-03-2011
Dorpenomloop Rucphen, mijn eerste koers bij de elites. Meteen een goede (voor de kenners: een UCI-1.2 wedstrijd), tussen onder andere het opleidingsteam van Rabobank, Katusha en Lotto. Op internet zelfs live te volgen.
Het zou dus hard gaan, maar waarschijnlijk ook wat minder nerveus vanwege de vele goede renners. Op een valpartij op 15km na (waar helaas wel een ploeggenoot slachtoffer van werd, en een andere indirect doordat hij op het fietspad om de valpartij heen dacht te fietsen maar even laten verhinderd werd door een sloot tussen de weg en het fietspad en zo de aansluiting met het peloton verloor) genoot ik inderdaad van de 'rust' in het peloton. Weinig onverwachtse bewegingen, een regelmatig tempo, wel wat anders dan ik gewend was bij de amateurs.
Zoiezo was mijn wedstrijd veel minder gestrest gestart dan ik gewend was. Mijn rugnummer werd opgehaald, mijn kaderplaatje werd op mijn fiets gezet, ik kon lekker rustig met de ploeg een kopje koffie drinken. Hoe relaxed!
Het lukte me zelfs om in het peloton naar voren te fietsen. Een beetje bescheiden was ik namelijk ongeveer vanaf plaatsje nummer laatst gestart. Ik vond het lekker gaan, dacht onderweg nog wel dat ik wel een hele grote versnelling moest draaien (wat later niet vreemd bleek gezien de hoge gemiddelde snelheid), en ik vond het super.
Tot ik blijkbaar iets te ver in het peloton naar achter was gezakt en ik een aantal plaatsen voor mij iemand een gaatje zag laten vallen. En degene na hem dat niet dicht kon rijden, waarop het gaatje een gat werd. Om terug te komen moesten we aan de bak. Dat koste de nodige energie, maar de groep was gelukkig groot genoeg zodat we terug konden komen. Snel weer naar voor proberen te komen. Maar daarvoor ging het wat hard. Even bijkomen achterin dan maar. Een paar kilometer verder komen we in de bevooradingszone, knijpt iedereen in de remmen om een bidon aan te pakken en schiet daarna weer in gang. En op zo'n moment zit je dan niet goed.. er valt weer gaatje, en nog een, en nog een stuk of 12, en samen wordt dit weer een gat en zijn we er weer af. De samenwerking is slecht, de benen zijn niet meer sterk genoeg, een voor een vallen de jongens van het groepje af. Waarbij ook ik. Tussen de auto's probeer ik wat bij te komen en heb ik nog even de hoop dat ik nog terug kan rijden naar het groepje, maar dat is ijdele hoop.
Oei. Dan kom je toch jezelf even tegen. Zowel fysiek als mentaal. Je lichaam is even leeg, en dan ook nog een teleurstelling verwerken. Stiekem had ik gehoopt deze koers uit te kunnen rijden. 500 meter later wordt ik nog wel toegejuigd door mijn familie die langs het parcours woont, ze vinden deze 115 km blijkbaar een prestatie genoeg gelukkig.
Terug bij de kleedkamers blijkt dat helaas maar 2 van de 8 ploeggenoten de koers hebben uitgereden. Bij een van hen heb ik continu in de buurt gereden, dat doet mij wel afvragen waar ik net wat beter had moeten zitten om mogelijk de moeilijke momenten te voorkomen. Dat zullen we nooit weten, maar misschien leer ik dat een volgende keer. Want ik hoop snel nog zo'n koers te mogen rijden.
Voorlopig staat het criterium in Zoetermeer (20 maart om 14:30 uur, in de buurt van de Dorpsstraat, 80km) op het programma. Kijken hoe dat gaat.
