Snel

25-08-2011
Oei, opeens ben je twee maanden verder en is het wielerseizoen bijna afgelopen. En is er niet zoveel terecht gekomen van het bijhouden van je blog. Te weinig tijd, en soms te weinig energie.

Goede en slechte momenten zijn voorbij gekomen. Of eigenlijk perioden. Het is een kunst om op tijd in vorm (/goede conditie) te komen en dat dan een tijdje vast te houden. Want ben je eenmaal in vorm, voel je je sterk en denk je dat je alleen maar sterker kan worden. Waardoor je te veel gaat doen, je over een grens gaat en je lichaam even leeg is.

Naar de perioden met veel en mooie wedstrijden heb ik echt toe getraind, en ik heb die weken beleefd een soort semi-prof. Vooral begin juni, met in de leukste week op zondag een wedstrijd in Luxemburg, op woensdag de Parel van de Veluwe (180km, 82^e, indruk van de wedstrijd:

http://www.youtube.com/watch?v=3MeAMBdeLyE&feature=player_embedded), 

op donderdag de Ronde van Lekkerkerk (100km,  28^e), met mooie foto’s genomen door Ronald:

Ronde van Lekkerkerk

Op zaterdag de Ronde van Papendrecht (100km, 14^e) en maandag de Ronde van Numansdorp (80km, 27^e). Dat ik door al die wedstrijden sterker was geworden merkte ik een week later door een 14^e plek in het districtskampioenschap. En dat het toen wel een beetje ‘op’ was merkte ik de weken erna…

Na een mindere periode in juli ben ik in begin augustus weer hard gaan trainen voor het naseizoen. Een trainingrit van Rotterdam naar Enschede voor een bezoek aan Marijn bleek erg goed voor de conditie. Trainen met wind in de rug is echt superrelaxed! In de Ronde van Berkel twee dagen later voelde ik me top en werd ik in een sterk deelnemersveld 27^e.

Ronde van Berkel in de regen

Afgelopen zondag heb ik een mooie koers in Limburg gereden (Bergomloop Simpelveld) en dinsdag in Belgie (Omloop van de Grensstreek), helaas nog net een wat te hoog niveau om de wedstrijden uit te kunnen rijden, maar ik kan bergop goed mee en ik heb genoten van de ambiance. Met het tekenen van het wedstrijdformulier en het maken van een teamfoto op een podium, en het rijden van een echte kasseienklim als uitschieters.  

Het jaartje bij de elites is zo’n beetje voorbij en lijkt omgevlogen te zijn. Veel geleerd en veel meegemaakt. En lang niet alle leuke voorvallen in deze blog gezet. Misschien later.

Nieuwsbrieven Cycling Team RWC Ahoy':

http://www.rwcahoy.nl/wp/wp-content/uploads/2011/08/Ook-in-vakantietijd-zijn-de-Ahoyrenners-actief.pdf

http://www.rwcahoy.nl/wp/wp-content/uploads/2011/06/nieuwsbrief-elite-beloften-juli.pdf

DNF

26-05-2011

Omdat ik mijn hele sportleven al liever wedstrijden heb dan trainingen, komt het wielren-fenomeen trainingswedstrijd mij goed uit. Op een doordeweekse avond ongedwongen rondjes rijden, maar ondertussen wel allemaal als eerste over de finish willen komen. Hier heb ik gemerkt dat ik geen echte sprinter ben, het aantal 2e en 3e plaatsen in deze trainingswedstrijdjes de afgelopen jaren zijn niet meer op een hand te tellen. Een paar weken terug won ik er zowaar eentje. Van een goede wielervriend en een ploeggenoot waarmee ik was ontsnapt, en die mij wellicht de sprintoverwinning gunde, maar toch.

(Van deze wedstrijden wordt zelfs een soort competitie gemaakt, zie http://www.mylaps.com/championship/view.jsp?id=16078 , waarbij ik met de tweede plaats het Joop Zoetemelk-gehalte van mijn ‘carrière’ na de tweede plaats in de veldrijcompetitie wat vergroot).

De uitslagen van al deze wedstrijden hou ik, net als mijn trainingskilometers bij (zie vorige stukje). En het tegenovergestelde van een 1 in dat lijstje is DNF. Oftewel Did Not Finish. 

Zeer schadelijk voor het zelfvertrouwen (in geval van uit de wedstrijd genomen worden) of humeur (in geval van materiaalpech). Beide heb ik de afgelopen tijd meegemaakt. In een criterium op ons eigen parcours kreeg ik een klapband terwijl ik in de beslissende kopgroep reed. Omdat ik op de fiets naar het parcours was gekomen had ik geen reservewiel staan en ik was niet brutaal genoeg om iemand anders zijn wiel te pakken. Wat me achteraf veel verbaasde blikken opleverde. Als schrale troost nog wel een vermelding in het AD.

Stukje in AD

Nog in de kopgroep tijdens de GP Oostland

De DNF in de Dorpenomloop Drenthe en de Ronde van Rijsoord waren omdat ik gewoon niet mee kon komen. In de Dorpenomloop werd het groepje waarin ik reed uit koers gehaald omdat de achterstand op de eerste groep te groot werd. Door de wind was het een zware koers waarin maar 40 van de 160 man finishte. In Rijsoord was ik echt niet fit en moest ik binnen een half uur lossen. De inspanningen in het voorjaar leken zijn tol te vragen. Na een paar weken wat rustig aan ben ik gisteren in de Ronde van Ridderkerk weer gewoon gefinished, 37 in de massasprint. Op tijd weer fit lijkt het. Gelukkig maar, want het worden een paar weken met veel leuke wedstrijden.

29-05 GP Ost Fenster (Luxemburg)

01-06 Parel van de Veluwe

02-06 Ronde van Lekkerkerk

04-06 Ronde van Papendrecht

06-06 Ronde van Numansdorp

11-06 Les Trois Ballons (Frankrijk)

13-06 Districtkampioenschappen Hardinxveld-Giesendam

22-06 Ronde van Albrandswaard

(gegevens over wedstrijden op http://www.knwu.nl/kalender.html )

Door een verlicht centrum van Ridderkerk

Andere werkelijkheid

14-04-2011

Tot vorig jaar hield ik het aantal kilometers bij wat ik per training reed. Bij de elites wordt er meer in uren gerekend. Veel uur om de benodigde conditie te krijgen om 170 kilometer wedstrijd vol te maken. Of nee, ik bedoel natuurlijk 4 uur wedstrijd vol te maken.

Bij mijn eerste twee klassiekers, de Dorpenomloop Rucphen en de Ronde van de Haarlemmerliede kwam ik tot zo’n 3 uur wedstrijd, maar de Omloop van de Veenkoloniën en de

Omloop van de Glazen Stad heb ik uitgereden. Met een 68e, respectievelijk 102e plaats op een bescheiden plekje, maar ik ben er blij mee, dit had ik aan het begin van het seizoen niet verwacht. Alle trainingen kosten dus veel tijd, tijd die ten koste gaat van een stukje op mijn blog zetten. Maar ik ga proberen het een beetje bij te houden.

Vorig jaar reed ik nog een criterium voor mijn eigen voordeur langs. Dit jaar een klassieker over mijn geboortegrond. Over wegen waar ik normaal alleen met de auto mag komen. Wat een fantastische ervaring! Al zwaaiend langs vrienden en familie waar ik zo goed als door de voortuin reed. De meeste lukte het om mij in het pak van bijna 200 renners te herkennen, sommige niet. En andersom, maar ik reken 1 herkende toeschouwer voor 10.

Mijn trainingsrondje start op de Bergselaan, de straat waar het criterium langs mijn voordeur vorig jaar over ging. En vaak denk ik even terug aan die wedstrijd. ‘Vorig jaar reed ik hier nog een wedstrijd’. Gevolgd door: ‘maar toen leek het helemaal niet op zoals het nu is’. En dat gevoel had ik tijdens de Omloop van de Glazen Stad (o.a. door mijn geboorteplaats Bleiswijk) weer. Ik reed over wegen waar ik vaak rijd, maar alles zag er zo anders uit.

Dat komt zo. In een wedstrijd zie ik eigenlijk vooral wielen en ruggen. Constant gefocust op het zoeken van de meest gunstige positie en de eerstvolgende bocht of vluchtheuvel. Of zo vermoeid dat je alleen het wiel voor je nog maar ziet. Daardoor een heel ander beeld op de omgeving krijgend. Tijdens trainingsrondjes in de afgelopen weken is het me al een paar keer overkomen dat ik dacht ‘he, hier heb ik pas nog gereden’ en me even later bedacht dat dat tijdens de wedstrijd is geweest. Zo vraag ik me tijdens het kijken naar de Tour de France wel eens af of die renners door hebben dat ze door zulke leuke dorpjes en over zulke mooie bruggen rijden. Ik denk het niet…

Mijn uitslagen zijn te volgen op:

http://www.wielerland.nl/index.php?option=com_database&c=r&sc=1&id=6338&Itemid=242

Omloop Veenkoloniën (rond Veendam, volgens een van mijn ploegmaten in Zuid-Denemarken)

Criterium van Zoetermeer (21e)

Eerste echte koers

14-03-2011

Dorpenomloop Rucphen, mijn eerste koers bij de elites. Meteen een goede (voor de kenners: een UCI-1.2 wedstrijd), tussen onder andere het opleidingsteam van Rabobank, Katusha en Lotto. Op internet zelfs live te volgen.

Het zou dus hard gaan, maar waarschijnlijk ook wat minder nerveus vanwege de vele goede renners. Op een valpartij op 15km na (waar helaas wel een ploeggenoot slachtoffer van werd, en een andere indirect doordat hij op het fietspad om de valpartij heen dacht te fietsen maar even laten verhinderd werd door een sloot tussen de weg en het fietspad en zo de aansluiting met het peloton verloor) genoot ik inderdaad van de 'rust' in het peloton. Weinig onverwachtse bewegingen, een regelmatig tempo, wel wat anders dan ik gewend was bij de amateurs. 

Zoiezo was mijn wedstrijd veel minder gestrest gestart dan ik gewend was. Mijn rugnummer werd opgehaald, mijn kaderplaatje werd op mijn fiets gezet, ik kon lekker rustig met de ploeg een kopje koffie drinken. Hoe relaxed! 

Het lukte me zelfs om in het peloton naar voren te fietsen. Een beetje bescheiden was ik namelijk ongeveer vanaf plaatsje nummer laatst gestart. Ik vond het lekker gaan, dacht onderweg nog wel dat ik wel een hele grote versnelling moest draaien (wat later niet vreemd bleek gezien de hoge gemiddelde snelheid), en ik vond het super.

Tot ik blijkbaar iets te ver in het peloton naar achter was gezakt en ik een aantal plaatsen voor mij iemand een gaatje zag laten vallen. En degene na hem dat niet dicht kon rijden, waarop het gaatje een gat werd. Om terug te komen moesten we aan de bak. Dat koste de nodige energie, maar de groep was gelukkig groot genoeg zodat we terug konden komen. Snel weer naar voor proberen te komen. Maar daarvoor ging het wat hard. Even bijkomen achterin dan maar. Een paar kilometer verder komen we in de bevooradingszone, knijpt iedereen in de remmen om een bidon aan te pakken en schiet daarna weer in gang. En op zo'n moment zit je dan niet goed.. er valt weer gaatje, en nog een, en nog een stuk of 12, en samen wordt dit weer een gat en zijn we er weer af. De samenwerking is slecht, de benen zijn niet meer sterk genoeg, een voor een vallen de jongens van het groepje af. Waarbij ook ik. Tussen de auto's probeer ik wat bij te komen en heb ik nog even de hoop dat ik nog terug kan rijden naar het groepje, maar dat is ijdele hoop.

Oei. Dan kom je toch jezelf even tegen. Zowel fysiek als mentaal. Je lichaam is even leeg, en dan ook nog een teleurstelling verwerken. Stiekem had ik gehoopt deze koers uit te kunnen rijden. 500 meter later wordt ik nog wel toegejuigd door mijn familie die langs het parcours woont, ze vinden deze 115 km blijkbaar een prestatie genoeg gelukkig. 

Terug bij de kleedkamers blijkt dat helaas maar 2 van de 8 ploeggenoten de koers hebben uitgereden. Bij een van hen heb ik continu in de buurt gereden, dat doet mij wel afvragen waar ik net wat beter had moeten zitten om mogelijk de moeilijke momenten te voorkomen. Dat zullen we nooit weten, maar misschien leer ik dat een volgende keer. Want ik hoop snel nog zo'n koers te mogen rijden.

Voorlopig staat het criterium in Zoetermeer (20 maart om 14:30 uur, in de buurt van de Dorpsstraat, 80km) op het programma. Kijken hoe dat gaat.

Wet van Murphy

24-01-2011
Nooit gedacht dat ik ooit nog eens in de lelijkste wielertrui aller tijden een wedstrijdje zou rijden. Gelukkig lag er zo veel vuil op het parcours dat de opdrukken al snel niet meer te lezen waren. (een soort mijnwerkers op de fiets, dat werden we)

Op het lelijkste wielershirt aller tijden prijkt groot de reclame voor de Apres Skihut (voor de uitgaans-leken onder u; zo’n beetje de foutste uitgaansgelegenheid in Rotterdam). Behalve een ontzettend lelijk logo en een vreselijke kleurencombinatie ook een bijzondere combinatie met een wielerclub.

Gelukkig stonden er al andere sponsors op het shirt toen ik bij Ahoy kwam rijden. Dat ik zaterdag toch in dit shirt kwam te rijden, was een gevalletje wet-van-Murphy. Toen ik net van huis was vertrokken bedacht ik me dat ik vergeten was mijn wedstrijd-shirt in mijn tas te stoppen. Geen probleem, dacht ik toen, ik kon ook rijden in mijn shirt met lange mouwen die ik al aan had. Maar nadat ik mijn rugnummer op dat shirt had gespeld en het shirt weer aan wilde trekken, begaf de ritssluiting het. En met nog 5 minuten tot de start van de wedstrijd te gaan kon ik niet anders dan een teamgenoot vragen of hij een reserveshirt bij zich had. En die had ie, eentje die hij normaal alleen durft te gebruiken als ondershirt.

Thuisgekomen bleek mijn band langzaam leeg te lopen. Een wet-van-Murphy-twijfelgevalletje, ik had het immers nog wel tot thuis gered.

Wil ik ooit nog eens een wedstrijd in de mooiste wielertrui ter wereld te rijden zal ik zelfs aan de omgekeerde wet van Murphy niet genoeg hebben. Misschien dat ik nog eens de bolletjestrui in de winkel ga kopen...

Partijtje

17-01-2011
Het was een beetje als een kinderfeestje, de laatste veldritwedstrijd. Het was nog niet zo dat we in plaats van onze wielerlicentie onze zwemdiploma moesten laten zien, maar sommige stukken van het parcours deden niet onder voor een olympisch zwembad. 

Door plassen op asfalt rijden is leuk, maar plassen op onverharde delen geven modder, en dat is natuurlijk nog veel leuker! Ik heb er weer van genoten om als een klein kind zo hard mogelijk door de modder te scheuren. Gelukkig deze keer niet zoals vorige week van die zuigende modder waardoor je bijna niet meer vooruit komt, maar zachte blubber waardoor zand in al je kleding wordt opgezogen en je je verbaast dat je na 3 wasbeurten nog steeds zand in de wasmachine vindt. 

Door een foutje bij een van de hindernissen in de een-na-laatste ronde wat tijd verloren, bijgehaald en ingehaald door mijn achtervolger waardoor ik net het podium miste. Wel tweede geworden in het eindklassement. Na de prijsuitreiking samen met de andere veldrijders met ranja (in het kader van het kinderfeestje, maar er mag ook gelezen worden: biertje) geproost op het einde van een leuk seizoen. Volgende week weer lekker op het asfalt, al kan ik me van vorig jaar herinneren dat je daar ook erg vies van kan worden.

De laatste mooie plaatjes van het veldritseizoen: 

Modder

11-01-2011
Gras, sneeuw, gesmolten sneeuw, regen, wielrenners, modder. Heel veel modder. Dat is ongeveer de geschiedenis van de strook gras waar de cross van afgelopen zaterdag overheen ging. Zo veel modder dat de snelheid wel heel laag werd. En ik doe het toch ook een beetje voor de snelheid...
Volgens mij dus niet de leukste cross van het jaar, al zijn anderen het daar niet mee eens. 


En met dat beestenweer toch nog toeschouwers, fotograven en vrijwilligers langs de kant. Respect! 
Helaas was de renner die ik in het klassement voor me heb bijzonder sterk. Niet bij te houden. Hij wint de wedstrijd en daarmee definitief ook het klassement. Ik haal helaas net het podium niet deze wedstrijd.