Nooit gedacht dat ik ooit nog eens in de lelijkste wielertrui aller tijden een wedstrijdje zou rijden. Gelukkig lag er zo veel vuil op het parcours dat de opdrukken al snel niet meer te lezen waren. (een soort mijnwerkers op de fiets, dat werden we)
Op het lelijkste wielershirt aller tijden prijkt groot de reclame voor de Apres Skihut (voor de uitgaans-leken onder u; zo’n beetje de foutste uitgaansgelegenheid in Rotterdam). Behalve een ontzettend lelijk logo en een vreselijke kleurencombinatie ook een bijzondere combinatie met een wielerclub.
Gelukkig stonden er al andere sponsors op het shirt toen ik bij Ahoy kwam rijden. Dat ik zaterdag toch in dit shirt kwam te rijden, was een gevalletje wet-van-Murphy. Toen ik net van huis was vertrokken bedacht ik me dat ik vergeten was mijn wedstrijd-shirt in mijn tas te stoppen. Geen probleem, dacht ik toen, ik kon ook rijden in mijn shirt met lange mouwen die ik al aan had. Maar nadat ik mijn rugnummer op dat shirt had gespeld en het shirt weer aan wilde trekken, begaf de ritssluiting het. En met nog 5 minuten tot de start van de wedstrijd te gaan kon ik niet anders dan een teamgenoot vragen of hij een reserveshirt bij zich had. En die had ie, eentje die hij normaal alleen durft te gebruiken als ondershirt.
Thuisgekomen bleek mijn band langzaam leeg te lopen. Een wet-van-Murphy-twijfelgevalletje, ik had het immers nog wel tot thuis gered.
Wil ik ooit nog eens een wedstrijd in de mooiste wielertrui ter wereld te rijden zal ik zelfs aan de omgekeerde wet van Murphy niet genoeg hebben. Misschien dat ik nog eens de bolletjestrui in de winkel ga kopen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten