Wielrennen is een veel beschreven sport. Tim Krabbe, Thijs Zonneveld, Kees van Kooten, fietsers die een leuk stukje kunnen schrijven. En andersom. Een schril contract met bijvoorbeeld voetballers, die komen niet veel verder dan een column met kritiek op hun eigen club.
En ik weet hoe het komt dat al die wielrenners zo veel schrijven. Het is een stofje in je hoofd. Dat blijkbaar alleen vrij komt als je met een aantal gelijkgestemden zo snel mogelijk een bepaalde afstand fietsend probeert af te leggen. Ik ben dan ook niet de enige die af en toe een stukje over mijn wedstrijdbelevenissen op internet zet. Ook mijn pelotongenoten Ronald, James of Geer typen regelmatig iets. Blijkbaar hebben we hier naast de uren op de fiets ook nog tijd voor. Maar wij winnen ergens tijd. Door het stofje.
Voor inspiratie hebben we geen extra tijd nodig. De ideeën borrelen tijdens het fietsen op. Fietsen alleen is blijkbaar te saai; je gedachten dwalen vanzelf naar nieuwe ideeën. Maar het leuke van het stofje is dat het je een soort van energie geeft. Je verwacht moe te zijn na een wedstrijd, maar ik bewaar mijn meest gehate huishoudelijke klusjes juist voor na de wedstrijd, dan lijken die dingen opeens vanzelf te gaan. Hoe mooi! Eerst een beetje hobby-en, en daardoor vervelende klusjes makkelijker afhandelen! Eigenlijk zou iedereen op de fiets naar zijn werk moeten gaan.
En het is nog mooier. Het stofje zorgt er zelfs voor dat negatieve gevoelens verminderen. Afgelopen zondag voor de tweede keer dit seizoen mijn achterderailleur eraf gereden door de vele modder op het parcours. Weg goede klassering. Alle inspanningen voor niets. En toch liep ik tevreden met mijn fiets over de schouder terug naar de start (want pech overkomt je altijd op het punt van het parcours dat het verst weg is van de start lijkt het). Volgens mij door het stofje, een of andere nep-drug met literaire uitwerking.
Nog twee veldritten te gaan dit seizoen, Berkel en bij mijn eigen club Ahoy (8 en 15 jan). Helaas waarschijnlijk te weinig om de eerst plek in het klassement nog te veroveren, maar wie weet...
En de culturele tip: Tikkop van Adriaan Wolker. Bijzonder verhaal over Zuid-Afrika.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten