Een van de angsten van wielrenners in de winter, naast sneeuw, is kilo’s aankomen. Zwaarder kom je de bergen toch wat minder makkelijk over. Daarom moet er in de winter getraind blijven worden; in de hoop dat het gewicht in het voorjaar niet te hoog is geworden. Voor het eerst doe ik dat dit jaar door middel van veldrijden. Zelfs koning winter met zijn sneeuw houdt dat niet tegen.
Maar een wielrenner kan het woord aankomen natuurlijk ook op een positieve manier uitleggen. Als het belangrijkste doel in een wedstrijd. Er zijn vele verschillende manieren om aan te komen: als winnaar, als verliezer, alleen, sprintend, moegestreden, uitgeput of euforisch, noem maar op.
Vandaag had ik het geluk als winneer over de streep te komen. En nog wel alleen ook. Volgens sommigen de mooiste manier om te winnen. Maar achteraf bedacht ik mij dat ik aankomen in een sprint zoals een paar weken geleden misschien wel leuker vond. Waarschijnlijk doordat het om een spannende sprint ging, met veel aanmoedigingen en een voor mij positief resultaat. Aanleiding voor een flinke adrenaline-kick.
Tijdens mijn laatste ronde vandaag, alleen rijdend, had ik eigenlijk meer last van stress om geen fouten te maken waardoor mijn achtervolger terug kon komen. Zelfs tot de laatste 100 meter. De finish gaf meer opluchting dan adrenaline…
Snel kwam gelukkig een tevreden gevoel, staand op een voor mijn gevoel meters hoog podium in een winters landschap met winters zonnetje. Een mooie winter tot nu toe (hoewel die eigenlijk nog niet eens begonnen is), ik kan toch zeggen dat ik een keer als eerst ben aangekomen. En dan bedoel ik geen kilo’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten