24-03-2010
Vrijdag kwam een collega bij me langs en vertelde dat een medereiziger van een vriend van hem op Mallorca in een afdaling verongelukt was. Zaterdag lees ik op de site van Ahoy dat het een verenigingsgenoot is. Het is moeilijk om er goede woorden voor te vinden. Ongelofelijk.
Dit weekend begonnen de echte wedstrijden. Zaterdag het Kampioenschap van Rotterdam op het parcours van Ahoy, zondag een criterium in Zoetermeer.
Zaterdag rij ik als een van de weinige met beenstukken. Het is warm genoeg om zonder te rijden, maar mijn benen zijn nog goed behaard. En dat kan niet bij een wielrenner. Not done. Omdat het zondag nog warmer zou worden, die ochtend toch maar even wat scheerwerk verricht.
De beenstukken zaten in ieder geval niet in de weg, ik reed lekker zaterdag, kwam op kop met drie junioren, wat betekende dat ik automatisch eerste bij de Amateurs A werd als ik met dit groepje vooruit bleef. En dat lukte. De drie junioren moesten het met zijn drieën gaan uitmaken. Ze overwogen nog mij een getal onder de 5 te laten kiezen en degene die het raadde de wedstrijd te laten winnen. Uiteindelijk besloten ze het de jury zo moeilijk mogelijk te maken en met zijn drieën tegelijk te finishen.
Winnen betekent ook op een podium verschijnen. Wat hou ik er toch van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Het spat van de foto’s af. Ik geniet.
Zondag leek het er even op dat ik niet eens mocht starten. Ik had me niet van tevoren ingeschreven en het maximale aantal renners was al bereikt. Gelukkig kreeg ik samen met 9 andere jongens op het laatste moment toch een rugnummer. Bij de start staat er een aardige Zoetermeerse mevrouw naast me die vraagt of wij nou die profs zijn en wat mijn naam is; ze zal me aanmoedigen. Ik start redelijk, kom rond de dertigste plaats te rijden. In dit bochtige parcours is dat te ver naar achter, teveel remmen en optrekken. Ik wil voorin rijden zodat ik vol door de bochten kan rijden, kost zoveel minder energie. Tot mijn verbazing lukt het me om binnen een rondje op te schuiven naar de kop. Wat voel ik me sterk! Tot ik merk dat ik een lekke band heb. Geen reservewiel bij me, einde wedstrijd, en we zijn pas in rondje 4. Nooit geweten dat je zo lang kan balen van het gevoel dat je kan winnen maar dit niet kan laten zien. Volgende wedstrijden maar laten zien dan, helaas laten die nog even op zich wachten.
Voor degene die het voor elkaar hebben gekregen tot hier te lezen als beloning een leestip: net begonnen in Spaghetti Spoetnik van Tonie Mudde, erg leuk geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten