Vallen en opstaan

25-08-2010
Ervaringsdeskundige. Dat ben ik. Het begon al op het schoolplein van de kleuterschool. Tijdens het heel hard rondjes rond de zandbak fietsen mis ik een bocht en rijd recht tegen de school aan. De bult die ik daar aan over heb gehouden is nog steeds zichtbaar. Maar ook op het ijs op de Rotte was ik er goed in; ik was dan ook de enige die zo hard achteruit durfde te schaatsen. 
De heftigste valpartij was de keer dat ik met studentenfiets en al over een Volkwagen Golf vloog. Nadat ik weer op de grond terecht was gekomen bleek mijn been wel heel raar in de lucht te hangen. Het is waarschijnlijk de actie waar ik in mijn leven het minst over heb nagedacht; ik heb mijn been gepakt en netjes naast de andere gelegd. Het was gelukkig een nette botbreuk. 

Toen reed ik echter nog geen wielrenwedstrijden en wist ik nog niet dat je daar ook leuke valpartijen mee kan maken. Mijn eerste was waarschijnlijk ook de meest komische. Tijdens een rit van 150km in Luxemburg reden we met een grote groep in een afdaling over zo’n glad stuk dat de eerste 20 man ongeveer gelijkertijd onderuit gingen. Ik reed voorin dus ging als een van de eerste. En ook het verst. Ik belande twee meter naast de weg, 1 meter lager in het wildstromend riviertje. Door een agent moest ik worden geholpen om er weer uit te komen. Nadat ik eerst drie fietsen uit de rivier had geplukt die mee naar beneden driegden te stromen. 

Het jaar erna ging ik in volle vaart onderuit in een bocht tijdens het criterium van Rozenburg. Ik verbaasde me erover dat het zo’n weinig pijn deed. Maar die kwam pas later. Samen met een geweldige bult op mijn heup. Die nam zo’n vorm aan dat ik me er wat zorgen over ging maken en er nog mee naar de eerste hulp ben geweest. 

Maar de meest opmerkelijke valpartij heb ik een paar weken geleden beleefd. Alle randvoorwaarden om niet te vallen waren namelijk aanwezig: een trainingswedstrijd op een afgesloten parcours, rijdend in een kopgroepje van 4 man op een recht stuk. Dat betekent: geen gevaarlijke inhaalacties van andere renners, geen andere verkeersdeelnemers en geen bocht waar je uit kan vliegen. Dan moet er wel iets heel raars gebeuren wil je met zijn vieren tegelijk vallen. De oorzaak is dan ook moeilijk uit te leggen. De gevolgen wat makkelijker: de twee jongens voor mij vielen, en met 45 km per uur en een afstand van minder dan 30 cm tot je voorganger geeft dat je 0,024 seconden om tot stilstand te komen. Dat lukte niet, waardoor ik ook mee naar het asfalt ging. Op tv zie je ze wel eens vallen in een sprintend peloton, en dan vroeg ik me wel af hoe dat zou zijn. Dat weet ik nu ongeveer, maar echt graag had ik het niet mee hoeven maken. Hoe het is? In een flits ben je tot stilstand gekomen, en zit je (in mijn geval) op het asfalt. Vreemd. 
Een van de jongens had de pech zijn sleutelbeen te breken. Ik had het geluk dat de vriendin van een fietsmaat langs de kant stond en zo aardig was om met me naar de eerste hulp te gaan om te laten kijken naar mijn borst waar ik last van heb. Het lijkt mee te vallen. Sindsdien heb ik echter wel last van mijn schouder. 

Voor zover het letterlijk vallen en opstaan. Figuurlijk is het dit jaar ook vallen en opstaan geweest. Terwijl ik liever springen en weer neerkomen heb. De uitslagen zijn net wat minder dan de voorgaande jaren; achteraf blijk ik in het voorjaar last te hebben gehad van hooikoorts. Nadat ik een paar keer een allergische reactie kreeg na het eten van fruit toch maar eens de dokter gevraagd waar dat aan kan liggen. Hooikoorst dus. Volgend voorjaar krijg ik er pilletjes voor. 

En als de pollen dan een beetje weg zijn en je je sterker gaat voelen moet je natuurlijk niet hard tegen het asfalt gaan. De gehoopte uitslagen blijven dus een beetje uit, nu gaat het daar natuurlijk niet alleen om, maar het gevoel dat je echt in superconditie bent heb ik wel een beetje gemist dit jaar. Nog drie wedstrijdje om dat gevoel toch nog een beetje te krijgen: 
- Zo 5 september Charly Gaul, 150 km (Luxemburg) 
- Do 9 september Ronde van Roosendaal, 60 km, 15:30uur 
- Za 18 september Ronde van Voorhout, 50 km, 13:30 uur 
En daarna ga ik in de winter eens kijken hoe het bevalt om veldritwedstrijdjes te rijden. 

Uitslagen afgelopen periode: 
- GF Eddy Mercks 52e 
- Ronde van Boxmeer 12e 
- Zomoco Ahoy 2e 
- Ronde van Maassluis 21e 
- Ronde van Oldenzaal DNF